Radio 4

Edsart is een opvallende flamencogitarist werkzaam in Nederland, Spanje en daarbuiten. Zijn composities hebben een eigen taal met een rijk idioom. Muziek waarin hij de elementen van zijn klassieke conservatoriumopleiding gebruikt die in het brede flamenco universum passen.

Zijn gitaarspel wordt in Spanje geprezen om de prachtig klinkende sferen die als de kou van het noorden tot diep in je botten door dringen. De Nederlander wordt daar omgeschreven als de geboorte van een nieuwe flamenco die een vloed aan tongen zal los maken, een buitenlander die met zijn gevoelige en filosofische spel het stokje van de Spanjaarden kan overnemen.

De nacht valt over Opium op 4 en het Vondelpark. Er brandt nog één lampje in VondelCS. Daar zit een schrijver voor te lezen uit eigen werk. Vanavond hoort u:

Jeroen Olyslaegers - Monoloog van Agauè

Jeroen Olyslaegers (1967) schrijft columns, theaterteksten en proza. Met zijn vorige romans WIJ (2009, genomineerd voor de Gerard Walschap Literatuurprijs) en WINST (2012) maakte hij een rentree in de Nederlandse letteren. In 2014 ontving hij de Arkprijs van het Vrije Woord voor zijn werk en maatschappelijk engagement, en de Edmond Hustinxprijs voor zijn theateroeuvre. Olyslaegers woont en werkt in Antwerpen. WIL is zij nieuwste roman.
© Koen Broos

Dik van der Meulen is een Nederlandse neerlandicus, schrijver en biograaf. Hij studeerde Nederlandse letterkunde aan de Universiteit Leiden en schreef zijn doctoraalscriptie over Menno ter Braak en Hendrik Marsman. Zijn promotie in 2002 was een biografie van Eduard Douwes Dekker, waarvoor hij in 2003 een AKO Literatuurprijs won.

Vorige maand kwam zijn boek ‘De kinderen van de nacht: over wolven en mensen’ uit. In dit boek onderzoekt Van der Meulen de paradoxale verhouding tussen wolven en mensen. Het is een verslag van een zoektocht naar de wilde wolf en de wolf in de mens - met onverwacht resultaat.

maandag 01:31 Dag één is voorbij. Wat een lieve mensen allemaal bij de Avrotros.

Nu thuis lees ik terug wat ik als doel voor deze week heb opgeschreven, en ik heb me er meteen niet aan gehouden. Het leek me eigenlijk leuker om nieuwe liedjes te schrijven. Een lied kwam op als troost voor een vriend. En iets luchtigers schreef ik aan het einde van de dag; een beetje funk. “Wat wil je nou wat, wat wat wat, wat wil je nou”Toen ik naar huis ging fantaseerde ik er al wandelend een choreografie bij. Bijna thuis dacht ik dat ik in kauwgom stond met mijn rechtervoet. Toen voelde dat net zo met links. Ik dacht; alle aardoppervlakte onder mijn voetzolen is vanaf nu in kauwgom verandert. Waarom en wat betekend dat..? Dat ik te snel ga voor de dingen en daarom nu vastplak? Word ik gek? Het bleek een hond te zijn, maar waarom het dan leek op kauwgom weet ik nog steeds niet. 

Enfin. 

Morgen heb ik nog een dag alleen en ’s avonds komt Eric met wie ik graag werk. Dan heb ik de liedjes die ik nieuw heb gemaakt hopelijk af. Gaan we er samen verder aan werken. Of, misschien wel aan choreografieën. Je weet het nooit bij mij.