Vanuit de spoelkeuken naar het podium: het verhaal van Mauro Silva Barbosa

Liesbeth Houtman van het Concertgebouw sprak na het optreden met de zanger, die nog helemaal euforisch was. "Het was een bijzondere kans. Er waren veel collega’s en vrienden aanwezig. Iedereen was een beetje excited." Begeleid door gitarist John van der Veer zong Barbosa muziek uit zijn geboorteland Brazilië. "Er zijn veel reacties gekomen van luisteraars die het programma hoorden via de radio. Wanneer treedt deze meneer weer op, vroegen ze. Zo leuk."

Overrompeld

Barbosa’s zangtalent was tot voor kort een goed bewaard geheim binnen de muren van Het Concertgebouw. Hij was aan het werk in de spoelkeuken toen een collega hem hoorde zingen. Ze was totaal overrompeld, en bracht hem in contact met een van de portiers. "Op een zondagochtend zong ik in de portiersloge Un’aura amorosa van Mozart", vertelt Barbosa terwijl hij de beginmaten aanheft. "Die portier zei: Blijf in de buurt, Hans van den Boom komt zo binnen, zing ook voor hem." Zo geschiedde, en ter plekke nodigde Van den Boom hem uit voor zijn live-radioprogramma Spiegelzaal.

'Eigenlijk ben ik zanger'

Mauro Silva Barbosa werkt nu een jaar in Het Concertgebouw. Een fantastische plek, vindt hij. "Er is altijd muziek. Mensen komen naar de artiestenfoyer om koffie te drinken of te eten, het is er gezellig. Maar eigenlijk ben ik zanger." Door corona had hij geen concerten meer. Dubbel pech, want ook zijn andere werk als sportmasseur kon hij door een ongelukkige val van zijn scooter niet meer doen.

Eén keer eerder trad Barbosa op in Het Concertgebouw. Dat was in 2001, hij was toen net een jaar in Nederland. In de Grote Zaal zong hij de tenorsolo in Carmina burana. "Over de beroemde akoestiek van Het Concertgebouw had ik in Brazilië al gehoord. Ik kom uit een arme familie. Zo kreeg ik de kans om gratis aan het conservatorium te studeren." Een zware tijd, herinnert hij zich. "In de nachten werkte ik, in de ochtenden sliep ik, de middagen besteedde ik aan studeren."

Gespaard

Zeven jaar zong hij in het koor van de opera van Rio de Janeiro. "Door de instabiele politieke situatie hield dat van de ene op de andere dag op. Ik ben een hoge tenor en wilde in Nederland mijn techniek verbeteren. Intussen had ik daarvoor genoeg gespaard." Vanuit hier reisde hij naar Duitsland, Spanje en Italië om ook daar les te nemen.

In Nederland ontmoette Barbosa zijn partner: reden waarom hij bleef. Hij voelt zich er helemaal thuis. "Ik hou ontzettend van Amsterdam. Na vier jaar kreeg ik een soort diploma van de burgemeester: jij bent nu officieel Amsterdammer. Ik heb het altijd bewaard. En ik heb hier een geweldige familie. Mijn schoonmoeder van negentig noem ik mama, ze is een schatje."

Moeilijke tijden

"Mijn eigen moeder stierf toen ik achttien was, mijn vader was toen al overleden. Juist in moeilijke tijden heb ik ervaren hoe belangrijk muziek voor mij is. Zingen doe ik al mijn hele leven, het geeft mij rust en stabiliteit. Mijn droom is dat ik in de toekomst meer kan optreden, al ben ik inmiddels vijftig. Solo, in een koor, opera’s of concerten, het maakt niet uit wat." Hij is nu de tenorpartijen van de Matthäus- en Johannes-Passion aan het instuderen, vertelt Barbosa. "Bach is nieuw voor mij." Grijnzend: "Ik zing het een beetje als Rossini."

Geëmotioneerd

Het was trouwens nog spannend of zijn optreden in de Spiegelzaal wel door kon gaan. Een verkoudheid speelde hem parten. "De nacht ervoor heb ik nauwelijks geslapen, ik was voortdurend in de weer met thee en honing. Maar gelukkig, de volgende ochtend was mijn stem er weer." Na de laatste noten sloeg hij geëmotioneerd zijn handen voor zijn ogen. "Het was mijn eerste optreden sinds corona, en dan nog wel in Het Concertgebouw. Er kwam op dat moment zoveel boven, ik huilde tranen van geluk."

Uitzending

Beluister hier de hele uitzending van Spiegelzaal van zondag 26 maart:

Bron: website van Het Concertgebouw / tekst: Liesbeth Houtman / foto's: Eduardus Lee